ضریب رواناب بهعنوان معیاری برای ارزیابی پتانسیل تولید سیل حوزه آبخیز مورد استفاده قرار میگیرد. این عامل به مشخصات حوزه آبخیز بستگی داشته و طی سال دچار تغییرات زمانی میشود. آگاهی از حوزههای آبخیز مستعد تولید بیشتر رواناب و زمان وقوع بیشترین رواناب، در برنامهریزی مدیریت حوزههای آبخیز نقشی اساسی دارد. در این پژوهش مشخصات فیزیکی و وقایع بارش و رواناب طی دوره بیست ساله (1384-1365) در یازده حوزه آبخیز رده چهار در استان اردبیل بررسی شد. مساحت آنها بین 257 تا 2184 کیلومتر مربع بوده و شیب از 25/16 تا 3/33 درصد تغییر میکند. تفاوتی معنیدار بین ماهها از نظر بارندگی (001/0>p)، رواناب (01/0>p) و ضریب رواناب (05/0>p) وجود داشت. در برخی حوزههای آبخیز، رابطهای معنیدار بین رواناب و بارندگی برقرار است که میتواند بهدلیل ضعف پوشش گیاهی باشد. در اغلب حوزههای آبخیز، بیشترین ضریب رواناب در فروردین (70 درصد) و کمترین آن در شهریور (صفر) میباشد. این نتیجه بهدلیل فواصل کوتاه رخدادهای بارندگی و ضعف پوشش گیاهی در اوایل بهار میباشد. در شهریور بهدلیل پوشش گیاهی مناسب، ضریب رواناب کاهش مییابد. ضریب رواناب تحت تأثیر خصوصیات فیزیکی حوزه آبخیز قرار دارد، همبستگی منفی بین ضریب رواناب و مساحت (80/0-=r)، طول آبراهه (83/0-=r) و ضریب شکل (82/0-=r) وجود دارد. با این وجود، این مشخصه تحت تأثیر شیب، ضریب گراولیوس و تراکم آبراههای قرار نگرفت. نتایج نشان داد که در منطقه نیمهخشک، بیشترین خطر پتانسیل تولید سیل مربوط به حوزههای آبخیز با سطح کوچک و غیرکشیده (ضریب گراویلیوس 2/1) بهویژه در اوایل بهار میباشد.